, , , , , , , ,

Onze hersenen zijn een oen.

Vanmorgen deed ik de gordijnen open en zag een grauwe lucht en het regende. Een diepe zucht ontsnapte en de eerste gedachte ‘het wordt weer niks vandaag’.

En toen… ping… waarom komt deze gedachte in me op en welke consequentie heeft het?

Hersenen zijn een ingenieus stelsel. We zijn in staat wat we maar willen, te bereiken. Door de juiste mindset, de juiste gedachten en hier acties aan te verbinden.

Hoe verwerken hersenen onze gedachten? Eigenlijk zijn onze hersenen op één vlak een grote oen. Het is wonderlijk maar waar, er is iets wat ze gewoon niet goed doen. Wat niet maakbaar blijkt te zijn in deze maakbare wereld.

Hierover straks meer en je krijgt tips om dit aan te pakken.

 

Die eerste gedachte

Wat gebeurt er nu met die eerste gedachte ‘het wordt weer niks vandaag’? Dit kan een leidende draad door de dag gaan worden. Ik slof naar de badkamer. Kijk in de spiegel, en zie daar de bevestiging van deze gedachte, en stap onder de douche.

De dag gaat verder, ik ben mijn eerste gedachte alweer vergeten. Ik ontmoet mensen, en werk, zet me in en ga door.

Op de weg naar huis kom ik in een korte file terecht en de baan naast me lijkt sneller te gaan. En een razendsnelle trigger ontstaat en ik bedenk ‘zie je wel, het is niks vandaag’.  Thuisgekomen wordt er gekookt, gezellig gegeten en zit ik nog even op de bank.

Kids krijgen ruzie bij het naar bed gaan. Mijn schouders trekken op en vanbinnen begint het te borrelen. Ik val te fel uit naar de kinderen en heb hier ook weer spijt van. ‘Het was toch al niks vandaag’.

Hoe herkenbaar is dit?

 

De eerste keuze

Hoe snel val je ten prooi aan deze wurggreep van je hersenen? De prikkel komt binnen via je zintuigen in je brein (grauwe grijze dag met regen). Dan wordt er een emotie aan verbonden (bah, teleurstelling). Dit zet zich vast ‘het wordt niks vandaag’ en gaat door naar een voorspellend brein die signalen gaat filteren die deze loop gaan bevestigen. De langzame baan in de file, de ruzie van de kinderen laten dit patroon zich herhalen. Dit leidt tot de explosie aan het einde van de dag. En weer bevestiging. En het onderbewustzijn merkt ‘hè,  lekker, mijn systeem ‘snapt’ het weer’.

Oenige hersenen

Hoewel je hersenen voor veel vreugde en vrijheid zorgen, hebben ze geen filter om negatieve gedachten en emoties te filteren en alleen positieve gedachten en emoties door te laten. Dat moet ook niet, omdat er ook een signaalfunctie zit of iets gevaarlijk is of niet.

Hoe fijn zou het zijn dat je brein belemmerende gedachten gewoon wist, en alleen aandacht schenkt aan de gedachten die je daadwerkelijk verder helpen?

Dat doen ze niet. Dus daarin zijn je hersenen een oen. Ze gaan aan de slag met de input die we ze zelf geven. En dus moeten we ze een handje helpen.

Zes tips om je hersenen van die oenigheid af te helpen (en je energie te verhogen):

  1. Verzamel bewijzen. Heb ik hèt bewijs dat als de dag grauw en met regen begint het daarom ook een stomme dag zal worden?
  2. Het is een dooddoener en o zo waar: ‘wat je aandacht geeft groeit’. Dus wanneer ik het grauwe, regenachtige gewoon als een gegeven beschouw, creëer ik ruimte voor andere, positieve of helpende gedachten. ‘Deze dag ga ik een leuke training geven. Dat lukt me en gaat me goed af’, is een mooi voorbeeld daarvan. De aandacht verleggen naar positiviteit verhoogd je energie.
  3. Check-in moment bij jezelf, bewustwording creëren. Bijvoorbeeld door de dag te starten met een meditatie, met lichamelijke oefeningen (yoga oid) of lezen in een inspirerend boek.
  4. Vermijd scrollen op social media, nieuwssites en het lezen van mail bij de start van je dag. Dit zet meestal niet de juiste energie-knop aan.
  5. Schrijf bij de start van de dag je intentie op. Met welke intentie wil ik de dag door? Bijvoorbeeld verbinding, dankbaarheid, vriendelijkheid of bewustwording.
  6. Start de dag met bewegen. Negatieve gedachten krijgen dan ook geen kans en door sport komen gelukshormonen vrij zoals dopamine.
Hoe ziet jouw start van de dag er uit?

Merk je hoe je hersenen nog regelmatig de verkeerde afslag maken naar belemmerende gedachten en -patronen? Laat je nog steeds gedrag zien waar je zelf niet blij meer van wordt? Wil je meer uit jezelf halen en bots je steeds muren op met stemmetjes erin die je vertellen wat allemaal niet luikt? Of het mag niet van … (meestal ben je het zelf).

 

Ik help mensen op een eenvoudige en krachtige manier belemmerende gedachten om te zetten in helpende gedachten zodat jouw dagen vanuit verbinding met jezelf, en daarmee met de ander, verlopen en je vrijuit jezelf kunt zijn.

Wil je hier meer over weten? Neem hier contact met me op.

/0 Reacties/door
, , , , , , ,

Ben jij iemand die sponzige grenzen aangeeft?

Huh? ‘Sponzige grenzen, wat moet ik daar nu mee’?
Toch zijn er veel mensen die dit doen. Sponzige grenzen aangeven. Binnen coaching is één van de meest gehoorde wensen ‘ik wil mijn grenzen leren aangeven’. Voor mezelf opkomen. Assertiever worden.

Allemaal woorden om je eigen territorium te bewaken en te verdedigen.
Net als onze kat. Zodra ze een ‘indringer’ in onze tuin ziet stuift ze er op af. Jaagt de indringer weg (die helemaal niks deed, alleen passeerde), en komt triomfantelijk weer aanlopen.
Zo. Opgeruimd staat netjes…

 

Zeg eens eerlijk, soms zouden we dit ook weleens willen toch? Even lekker achter iemand aan stuiven en wegjagen. Misschien niet letterlijk dan wel figuurlijk.
Waarom doen we dit vaak te weinig? Iemand wegjagen die ons interne territorium schend?
En laten we het keer op keer weer gebeuren? Soort ezel met een steen, je kent het wel.

Een ex maakte van deze sponzige grenzen gebruik door na het verbreken van de relatie mij te gaan stalken. Ondanks dat ik weet dat dit voornamelijk met hem te maken had, had ik hierin ook iets te doen, namelijk mijn ‘gespons’ aanpakken.

 

En waar gaat grenzen aangeven nu echt over? Waarom kunnen mensen het soms heel goed, soms een beetje halfbakken en anderen doen het echt heel slecht? En wat zijn daar de gevolgen van?

Daarover gaat dit blog en de nieuwe training die ik ontwikkeld heb.

 

Wat zijn grenzen?

De encyclopedie zegt: ‘een grens is een denkbeeldige lijn die aangeeft waar een gebied of territorium ophoudt’.
Voor een land, een weiland, een stuk grond of je tuin weet je dit wel. Het is vaak ook duidelijk. Je zet er een hek om heen of een hoge schutting en gaat er achter zitten. Zo, dit stukje ‘land’ is van mij.
Een ander mag niet zomaar op jouw land of in je tuin komen. Daar hebben ze toestemming voor nodig. En als iemand dit dan toch zonder toestemming doet, doen we net als de kat, iemand wegjagen. Vriendelijk of onvriendelijk.
Het programma ‘de Rijdende Rechter’ zit er vol mee. Mensen die angstvallig hun territorium bewaken omdat ze vinden dat de buren daar overheen gegaan zijn. In welke vorm dan ook.

 

Hoe zit dit met je eigen interne grenzen?

Hier staat geen bordje of schutting. Vaak vinden we het heel normaal dat de ander maar moet aanvoelen of weten waar voor jou de grens ligt.
En als deze geschonden wordt zonder jouw toestemming kan dit grote gevolgen hebben, of zelfs trauma opleveren.

Eind vorig jaar mocht ik op een themabijeenkomst spreken over grenzen aangeven. Met een prachtige groep van zo’n 20 vrouwen uit verschillende culturen ben ik in gesprek gegaan over wat ‘je eigen grenzen aangeven’ nu werkelijk inhoudt.
Welke gevolgen heeft het als je zelf wel of niet je grenzen aangeeft? En op welke manier geef je een grens aan?

 

Hoe laat je aan de ander weten dat jouw grens bereikt is?

Nina W. Brown (auteur en hoogleraar counseling aan de universiteit in Virginia) heeft de volgende manieren beschreven:
Je kunt zachte grenzen aangeven. Dan vind je het moeilijk om voor jezelf op te komen. Het gedrag van de ander praat je makkelijk goed, zelfs als dit schadelijk is voor jou als persoon. Ook kunnen mensen jou makkelijk ompraten voor klussen, dat je achteraf weleens denkt ‘hoe komt het dat ik dit nu weer aan het doen ben, terwijl de ander…’ vul maar in. Je hebt je weer om laten praten.
Rigide grenzen lijken dan een soort van oplossing. Maar je wordt moeilijk toegankelijk. Dit straal je fysiek uit en ook emotioneel. Het kan zelfs zo zijn dat je voordat iemand in de buurt komt, je al aan het ‘bijten’ bent (dit kan ontstaan na trauma’s in het verleden).
En dan die sponzige grenzen. Waar ligt jouw grens eigenlijk? Soms dichtbij, dan weer verder weg. Aantrekken, afstoten. Ene keer zeg je stop, de volgende keer buig je makkelijk mee. Je bent onzeker hierin.

En dus leerde ik om flexibele grenzen aan te geven. Ik bepaal zelf wat of wie ik binnen laat en vooral, wie niet. Ik prik door mooie praatjes en ompraterij heen. Tenzij het iets is wat ik zelf graag wil.

In mijn nieuwe training ‘Vrijuit jezelf laten zien’Vrijuit jezelf zijn help ik mensen die over zich heen laten lopen, te strak grenzen aangeven, voor karretjes gespannen worden of onzeker zijn in wat ze nu wel of niet goed vinden, verder naar bewust ervaren wat of waar jouw grens ligt en hoe je dit op een sterke en toch flexibele manier helder kunt aangeven aan de ander.

De training ‘Vrijuit jezelf laten zien’, vind je hier.

/0 Reacties/door
, , , ,

Coach jij met vanille of met een kleurig pepersausje?

Coach jij met een vanille smaakje of ga je voor de peper en kleur?

Tegenover me zit een groep getalenteerde coaches in spé. Verwachtingsvol kijken ze me aan. Deze dag staat in het teken van coachen bij weerstand, excuses, terugvallen in oude patronen en belemmerende overtuigingen.

Ook je coachee heeft soms een brein die hem of haar voor de gek houdt en zorgt dat wensdoelen niet behaald gaan worden. En dat brein is creatief. Het brein laat je lanterfanten, bingewatchen, door social media scrollen, op de bank hangen, allerlei klusjes oppakken zodat je die ene stap vooruit niet hoeft te zetten en ga zo maar door. En we herkennen het allemaal wel. Dus we begrijpen het ook.
Het is vluchtgedrag van je brein omdat je een nieuwe stap wilt maken en dat ‘way out of your comfort zone’ is. En dat is soms best spannend.
Stappen naar een nieuwe baan, een gesprek over geld met je leidinggevende aangaan, zichtbaar worden en gaan staan voor je eigen bedrijf, je partner vertellen wat de ander zijn/haar gedrag met jou doet. Vul maar aan.

En je bent begripvol geweest dat de stappen niet gezet zijn. Je hebt naar oplossingen gezocht samen. Gekeken welke overtuiging er dwars zit om in actie te komen. Geoefend om een moeilijk gesprek vanuit jezelf aan te gaan.
Je hebt een goede verbinding met je coachee en merkt dat ook het direct confronteren met de ander zijn gedrag, niet werkt.

Tsja, en dan? Bedenk zelf eens, op een moment dat jij zelf op je ‘slechtst’ bent. Welk gedrag laat je dan zien? Wordt je drammerig, of dramatisch of misschien hou je je niet aan (je eigen) afspraken? Op welk ontwijkend gedrag betrap jij jezelf?
En wat werkt dan? Jou vertellen dat je ‘foei, foei dat niet meer moet doen’? Advies geven ‘dit zou je eens moeten proberen’. Eh, duhhh. Dat gaat niet werken toch?

Dan werkt coachen met humor en een kleurig pepersausje weer wel. In de opleiding Allround coach bij #Balansgroep maak je kennis met provocatieve interventies.
Een geweldige manier van coachen waarbij je echt een kantelpunt voor de coachee kunt creëren waardoor deze jou gaat vertellen waarom zijn of haar doel bereiken wèl kan. Terwijl jij het tegenovergestelde beweerd.

Terug naar de groep getalenteerde coaches in spé. We hebben een toffe middag gehad door verschillende manieren van provocatieve interventies uit te proberen. Wat is het effect dan op je weerbarstige coachee? Provocatief coachen gaat vanuit absolute verbinding en vertrouwen, en daarin met humor en een pepersausje je coachee helpen een ander denkproces in gang te zetten. Oude scripts te verlaten en daarvoor nieuwe in de plaats te zetten.

Hoe zou jij willen coachen? Met vanille (gangbaar smaakje, iedereen lust het wel) of een met een lekker kleurig pepersausje die jouw passie als coach weergeeft en waarin jij je coachee kunt meenemen?

/0 Reacties/door